Τα κυνηγόσκυλα αυτής της ομάδας έχουν πολύ δυνατή όσφρηση και σε αυτήν οφείλουν την ικανότητας τους να "φερμάρουν", δηλαδή να ανακαλύπτουν το θήραμα και μένοντας ακίνητα να περιμένουν να έλθει ο κυνηγός για να του δείξουν την ακριβή θέση. Χρησιμοποιούνται κυρίως για το κυνήγι φτερωτών θηραμάτων (πουλόσκυλα).
Τα κυνηγόσκυλα "φέρμας" είναι σκληροτράχηλα· χρειάζεται να πέφτουν στο νερό, που συνήθως είναι κρύο λόγω της εποχής του κυνηγιού, και να περνούν μέσα από θάμνους με αγκάθια, όπως η αγριοτριανταφυλλιά που είναι το χειρότερο "πυκνό" (έτσι αναφέρεται η πυκνή θαμνώδης βλάστηση στη γλώσσα των κυνηγών). Είναι υπάκουα, έξυπνα, θαρραλέα, κάνουν εύκολα παρέα με άλλους σκύλους και μπορούν να γίνουν εξαιρετικοί σύντροφοι, ιδανικοί για παιδιά γιατί έχουν "μαλακό στόμα", δηλαδή δεν καταστρέφουν ό,τι δαγκώνουν. Δεν έχουν αναπτυγμένο το ένστικτό της προστασίας, δηλαδή δε γίνονται καλοί φύλακες (άλλωστε δε γαβγίζουν πολύ).
Πολλά κυνηγόσκυλα "φέρμας" έχουν αναπτυγμένο το ένστικτο της θηραματοφορίας ("απορτάρισμα" στη γλώσσα του κυνηγού), που είναι η ικανότητα του κυνηγετικού σκύλου να ψάχνει να βρει το σκοτωμένο ή τραυματισμένο θήραμα και να το φέρνει πίσω στον κυνηγό. Για το ζωντανό θήραμα δεν ενδιαφέρεται ή ενδιαφέρεται πολύ λίγο. Έχει αποδειχθεί ότι δεν πρέπει να εκπαιδεύεται με τη βία για να γίνει θηραματοφόρο ένα κυνηγόσκυλο "φέρμας", όταν αυτό δεν παρουσιάζει τη φυσική κλίση για θηραματοφορία, διότι στην αντίθετη περίπτωση κινδυνεύουν να υποβαθμιστούν οι άλλες αρετές του και ιδιαίτερα εκείνη της "φέρμας".
Σύμφωνα με την ταξινόμηση των φυλών που ακολουθήθηκε, στις φυλές κυνηγόσκυλων "φέρμας" κατατάσσονται και περιγράφονται επίσης, εκείνες που περιλαμβάνουν:
- Κυνηγόσκυλα τα οποία είναι κατά κύριο λόγο θηραματοφόρα, ενώ η ικανότητα τους να "φερμάρουν" είναι ασήμαντη· χρησιμοποιούνται κυρίως για το κυνήγι φτερωτών θηραμάτων.
- Κυνηγόσκυλα ερευνητές ("ξεφωλιαστές"), που έχουν το βασικό χαρακτηριστικό να ερευνούν μεθοδικά το έδαφος και να ξεσηκώνουν το φτερωτό ή να διώχνουν το τριχωτό θήραμα, μόλις το αντιληφθούν πρέπει να διευκρινιστεί ότι το διώχνουν χωρίς να το καταδιώκουν, όπως συμβαίνει με τα κυνηγόσκυλα δίωξης.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, η κατάταξη των φυλών σε κυνηγόσκυλα "φέρμας", θηραματοφορίας, έρευνας κτλ. είναι κάπως θεωρητική- διότι όπως οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους και σπάνια να βρεθούν όμοιοι χαρακτήρες, έτσι και οι σκύλοι, μπορεί να ανήκουν στην ίδια φυλή, αλλά να παρουσιάζουν πολλές διαφορές μεταξύ τους. Επίσης, η κατάταξη των κυνηγόσκυλων ανάλογα με τη χρησιμοποίηση τους για το κυνήγι φτερωτού ή τριχωτού θηράματος, μπορεί να περιέχει ορισμένα σφάλματα. Κι αυτό γιατί ένα κυνηγόσκυλο "φέρμας" για παράδειγμα, μπορεί να χρησιμοποιείται από τους κυ νηγούς για το κυνήγι φτερωτών κυρίως θηραμάτων, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα "φερμάρει" και ένα τριχωτό θήραμα που θα βρεθεί στην "ακτίνα δράσης" του.
Κυριότερες φυλές
- Αγγλικός δείκτης ή Πόιντερ (Pointer)
Πιθανή πατρίδα της θεωρείται η Ισπανία, χωρίς αυτό να είναι τελείως εξακριβωμένο. Πάντως, η ονομασία Πόιντερ προέρχεται από την ισπανική λέξη πούντας που σημαίνει "δείχνω". Όπως έχει αποδειχθεί, η σημερινή αγγλική φυλή Πόιντερ προέρχεται από τη βαρύσωμη ισπανική και την πιο ελαφρύσωμη γαλλική. Βέβαια, και άλλες φυλές σκύλων συμμετείχαν στη δημιουργία της φυλής Πόιντερ, όπως για παράδειγμα η Φόξχάουντ, στην οποία οφείλεται η μεγάλη ταχύτητα και αντοχή, καθώς και ο θαυμάσιος καλπασμός των σκύλων Πόιντερ.Ο σκύλος της φυλής αυτής είναι, μεγαλόσωμος, με σώμα που σε πλάγια όψη μπορεί να εγγραφή σε τετράγωνο. Η εξωτερική του εμφάνιση γενικά μαρτυρεί δύναμη, αντοχή και ταχύτητα. Τα αυτιά του είναι μεσαίου μήκους, εκλύονται ψηλά και κρέμονται στα πλάγια του κεφαλιού. Η ουρά του είναι μακριά, χοντρή στη βάση και πιο λεπτή στην άκρη, και βρίσκεται στην ίδια ευθεία με τη σπονδυλική στήλη όταν ο σκύλος βρίσκεται σε "φέρμα". Το τρίχωμα του είναι κοντό, σκληρό, γυαλιστερό και έχει χρώμα λευκό με μαύρες, κίτρινες ή καστανοκόκκινες βούλες, σε συνδυασμό ή όχι με κηλίδες. Ακόμη, υπάρχουν Πόιντερς με μαύρο, κίτρινο ή καστανοκόκκινο χρωματισμό.
Ο σκύλος Πόιντερ θεωρείται το καλύτερο κυνηγόσκυλο "φέρμας" και γι' αυτό άλλωστε συνετέλεσε στη δημιουργία πολλών άλλων κυνηγετικών φυλών, όπως Βίζλα, Κούρτσχαρ, Σπάνιελ της Βρετάνης κ.ά. Τα πολύ αναπτυγμένα κυνηγετικά του χαρακτηριστικά έχουν ως αποτέλεσμα, όταν δεν είναι εκπαιδευμένος (ντρεσσαρισμένος) να ενεργεί ακολουθώντας μόνο το ένστικτο του. Έτσι, λόγω υπερβολικού ζήλου, δείχνει ανυπακοή στον κυνηγό, συχνά απομακρύνεται πολύ από κοντά του ασυγκράτητος και κατά το ομαδικό κυνήγι ανταγωνίζεται τα άλλα κυνηγόσκυλα με αποτέλεσμα να αποσπάται η προσοχή του. Ακόμη, ο σκύλος Πόιντερ δεν αγαπά το νερό και αποφεύγει το "πυκνό".
- Αγγλικό Σέτερ (English Setter)
Όπως μαρτυρεί και η ονομασία της έχει αγγλική καταγωγή. Δημιουργήθηκε πιθανώς από διαδοχικές διασταυρώσεις ατόμων του Ισπανικού δείκτη με εκείνα διάφορων φυλών Σπάνιελς. Πράγματι, αν από ένα σκύλο της αγγλικής φυλής Σέτερ αφαιρεθεί το μακρύ τρίχωμα ο σκύλος αυτός θα μοιάζει πάρα πολύ με Πόιντερ. Από την άλλη μεριά, το έντονα αναπτυγμένο ένστικτο της θηραματοφορίας, καθώς και η αγάπη του για το νερό οδηγούν στη συμμετοχή σκύλων Σπάνιελς για τη δημιουργία αυτής της φυλής. Ο Edward Laverack ήταν ο άνθρωπος που σταθεροποίησε τα χαρακτηριστικά της φυλής, η οποία για πάρα πολλά χρόνια είχε το όνομα του (Laverack Setter). Αργότερα τη σκυτάλη πήρε ο Purcell - Liewellin με τους περίφημους σκύλους Σέττερς που πήραν επίσης το όνομα του.Ο σκύλος της φυλής αυτής είναι μεγαλόσωμος. Έχει μεσαίου μήκους αυτιά, που εκφύονται χαμηλά στο κεφάλι, κρέμονται στα πλάγια του κεφαλιού και είναι καλυμμένα με αρκετά μακρύ και λεπτό τρίχωμα. Το ρύγχος του είναι αρκετά μακρύ (το μήκος του πρέπει να είναι ίσο με το μισό του μήκους του κεφαλιού) και σχηματίζει, σε πλάγια όψη, περίπου ορθογώνιο. Έχει ουρά -γιαταγάνι, αρκετά μακριά και η κατεύθυνση και το μήκος του τριχώματος της δίνει σε αυτήν ένα χαρακτηριστικό κωνοειδές σχήμα. Το τρίχωμα του είναι αρκετά μακρύ, πλούσιο, απαλό και γυαλιστερό, με χρωματισμό λευκό με μαύρες, κίτρινες ή κόκκινες βούλες ή και κηλίδες. Επίσης, μπορεί να είναι τρίχρωμο (μαύρο, κόκκινο και καστανό) ή ολόλευκο.
Έχει σπάνια κυνηγετικά χαρακτηριστικά. Είναι έξυπνο, δε φοβάται το νερό, αντέχει στις χαμηλές θερμοκρασίες και έχει την ικανότητα να "φερμάρει" κάνοντας κύκλο. Με αυτόν τον τρόπο βάζει το θήραμα ανάμεσα σε αυτόν και τον κυνηγό και το αναγκάζει έτσι να πετάξει κατακόρυφα προς τα πάνω. Το μόνο μειονέκτημα του είναι ότι το μακρύ του τρίχωμα μπερδεύεται συχνά με χόρτα στη διάρκεια του κυνηγιού και έτσι χρειάζεται συχνό βούρτσισμα, όπως άλλωστε όλοι οι μακρότριχοι σκύλοι.
- Γκόλντεν Ρετρίβερ (Golden Retriever)
Κατάγεται από τη Ρωσία. Αρχικά, ο σκύλος της φυλής αυτής ήταν βαρύσωμος, μετά όμως από την εισαγωγή του στη Μ. Βρετανία γύρω στα 1900, διασταυρώθηκε κυρίως με Μπλάντχαουντ, με αποτέλεσμα να μειωθεί αισθητά το μέγεθος του και να βελτιωθεί η οσφρητική του ικανότητα.
Τα εξωτερικά μορφολογικά χαρακτηριστικά του σκύλου της φυλής αυτής είναι παρόμοια με εκείνα του Λάμπραντορ. Διαφέρει κατά την ουρά που είναι πιο μακριά και το τρίχωμά του που είναι πιο απαλό, ίσιο ή κυματιστό και χρώματος από χρυσαφί (όπως μαρτυρεί και το όνομα του) ως ανοικτό κρεμ. Δεν επιτρέπεται καμιά κηλίδα άλλου χρώματος.
Είναι κατά κύριο λόγο θηραματοφόρο, όπως και ο σκύλος Λάμπραντορ, με τη διαφορά ότι είναι λιγότερο ταχύ και δεν αρέσει το κρύο νερό, λόγο του λεπτού τριχώματος του που δεν του παρέχει προστασία.
- Τσέζαπικ Μπει Ρετρίβερ (Chesapeake Bay Retriever)
Η καταγωγή της είναι άγνωστη. Σύμφωνα με μια εκδοχή, η δημιουργία της οφείλεται σε ένα ζευγάρι σκύλων φυλής Νιουφάουντλαντ ή Νέας Γης, που δώρισε ένας Βρετανός πλοίαρχος στον Αμερικάνο συνάδελφο του, στις ακτές του Maryland της Αμερικής. Οι ακτές αυτές θεωρούνται ότι είναι ο παράδεισος των κυνηγών πάπιας.
Τα εξωτερικά μορφολογικά χαρακτηριστικά του σκύλου της φυλής αυτής είναι παρόμοια με εκείνα των δύο άλλων Ρετρίβερς. Διαφέρει κατά το τρίχωμα του που είναι πολύ πυκνό, κοντό, κυματιστό και με χρωματισμό συνήθως καστανοκόκκινο. Επιπλέον, είναι λιπαρό καθώς το λίπος του εξασφαλίζει τέλεια μόνωση (με ένα τίναγμα του σώματος του μένει στεγνό), αλλά το κάνει να αναδίδει μια δυσάρεστη οσμή.
Είναι κατά κύριο λόγο θηραματοφόρο και ονομαστό για την αντοχή του σε βαθμό που οι κάτοχοι του να θεωρούν ότι οι αγώνες στους οποίους συμμετέχει δεν είναι τόσο δύσκολοι και σκληροί. Έτσι, δε διστάζει να κυνηγήσει θηράματα κάτω από συνθήκες πολύ αντίξοες, όπως μέσα σε παγωμένα νερά ποταμού και αντίθετα με το ρεύμα του. Ένα άλλο μεγάλο προσόν είναι η εκπληκτική μνήμη του. Μπορεί και αποτυπώνει στη μνήμη του μέχρι έξι διαφορετικές τοποθεσίες που είδε να πέφτουν σκοτωμένα πουλιά. Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις ανεύρεσης και μεταφοράς μέχρι και 200 πουλιών και περιπτώσεις μεταφοράς μίας πάπιας μετά από κολύμπι ενάμιση χιλιόμετρο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως σκύλος συντροφιάς, αλλά έχει το μειονέκτημα του ευερέθιστου χαρακτήρα.
- Σπάνιελ της Βρετάνης ή Επανιέλ Μπρετόν (Britany Spaniel ή Epagneul Breton)
Η ονομασία της μαρτυρεί καταγωγή γαλλική. Στην πραγματικότητα, όπως οι περισσότερες φυλές κυνηγετικών δεικτών, προέρχεται από την Ισπανία του Μεσαίωνα. Εκεί, σκύλοι Σπάνιελ της Βρετάνης χρησίμευαν να "φερμάρουν" πουλιά τα οποία, από έλλειψη κυνηγετικών όπλων, συλλαμβάνονταν με ειδικά εκπαιδευμένους αετούς ή γεράκια. Στη Γαλλία εισήχθηκαν 1.000 χρόνια μετά, δηλαδή το 15ο μ.Χ. αιώνα. Ο σημερινός σκύλος Σπάνιελ της Βρετάνης θεωρείται δημιούργημα του Γάλλου Αρτούρ που χρησιμοποίησε για το σκοπό αυτό ισπανικούς και γαλλικούς δείκτες.
Ο σκύλος της φυλής αυτής είναι ο πιο μικρόσωμος δείκτης (μέσο ύψος 44-51 εκ. και μέσο βάρος 15-18 Kg), αλλά ταυτόχρονα και ακούραστος. Τα αυτιά του είναι μεσαίου μεγέθους και εκφύονται ψηλά στο κεφάλι. Η μικρή ουρά είναι χαρακτηριστική της φυλής. Σε περίπτωση που γεννηθούν κουταβάκια με μακριά ουρά, αυτή κόβεται, όχι όμως πάρα πολύ. Το τρίχωμα του είναι αρκετά μακρύ και ίσιο (επιτρέπονται οι κυματισμοί όχι όμως οι βόστρυχοι). Ο χρωματισμός του είναι λευκός με καστανές ή πορτοκαλιές κηλίδες.
Το Σπάνιελ της Βρετάνης είναι το κυνηγόσκυλο "για όλες τις δουλειές", δηλαδή για όλα τα είδη κυνηγιού, αντίθετα με την ονομασία του Επανιέλ (στη γαλλική) ή Σπάνιελ (στην αγγλική) που αναφέρεται σε σκύλους οι οποίοι ξεσηκώνουν το θήραμα χωρίς να το "φερμάρουν". Αυτό, μπορεί και να "φερμάρει", όχι όμως σαν ένα Πόιντερ.
- Αγγλική Κόκερ Σπάνιελ (Cocker Spaniel)
Πατρίδα της, όπως και όλων των άλλων φυλών Σπάνιελς, είναι η Ισπανία. Πάντως, όπως μαρτυρεί και η ονομασία της φυλής, ο σημερινός σκύλος Κόκερ Σπάνιελ είναι δημιούργημα των Βρετανών.
Ο σκύλος της φυλής αυτής είναι μεσαίου μεγέθους (ύψος 38-41 εκ. τα αρσενικά και 37-40 εκ. τα θηλυκά και μέσο σωματικό βάρος 13-15 Kg). Έχει μεγάλα αυτιά, που εκφύονται χαμηλά στο κεφάλι (στο ύψος των ματιών), κρέμονται στα πλάγια του κεφαλιού και είναι καλυμμένα με μακρύ, απαλό και κυματιστό ή κατσαρό τρίχωμα. Το ρύγχος του είναι αρκετά μακρύ και σχηματίζει σε πλάγια όψη, περίπου ορθογώνιο. Η ουρά του εκφύεται χαμηλά και πρέπει να κόβεται, όχι όμως πολύ κοντή. Το τρίχωμά του είναι μακρύ, πολύ απαλό και ίσιο, με χρωματισμό απλό, δηλαδή μαύρο, καστανό, κόκκινο, καστανοκόκκινο ή μεικτό (τρίχρωμο). Στον απλό χρωματισμό δεν επιτρέπονται κηλίδες άλλου χρώματος εκτός από μια μικρή λευκή στο στήθος.
Ο σκύλος Κόκερ Σπάνιελ είναι σήμερα πολύ δημοφιλής και περιζήτητος σε όλον τον κόσμο, κυρίως όμως ως σκύλος συντροφιάς.
- Αμερικάνικη Κόκερ Σπάνιελ (American Cocker Spaniel)
Δημιουργήθηκε στην Αμερική από την Αγγλική φυλή Κόκερ Σπάνιελ, με συνεχή επιλογή και χωρίς καθόλου διασταύρωση με άλλη φυλή. Η εισαγωγή του Αγγλικού Κόκερ Σπάνιελ στην Αμερική έγινε το 1880 και η καταχώρηση του Αμερικάνικου ως φυλή έγινε το 1940, δηλαδή μετά εξήντα χρόνια.
Ο σκύλος της φυλής αυτής είναι πιο μικρόσωμος από τον Αγγλικό (ύψος 37-39 εκ τα αρσενικά και 35-37 εκ. θυλικά και μέσο σωματικό βάρος 11-13 Kg). Έχει παρόμοια με του Αγγλικού αυτιά, αλλά καλυμμένα με πλουσιότερο τρίχωμα. Το ρύγχος του είναι βραχύτερο από εκείνο του Αγγλικού. Η ουρά του εκφύεται υψηλότερα από εκείνη του Αγγλικού και πρέπει επίσης να κόβεται, όχι όμως πολύ κοντή. Το τρίχωμα του είναι αρκετά μακρύ, πολύ απαλό (μεταξένιο), ελαφρά κυματιστό και έχει τους ίδιους χρωματισμούς με του Αγγλικού.
Είναι σκύλος με ήρεμο και χαρούμενο χαρακτήρα και πολύ δημοφιλής σήμερα, ιδίως ως σκύλος συντροφιάς.
- Αγγλική Σπρίγγερ Σπάνιελ (English Springer Spaniel)
Είναι πρόγονος όλων των άλλων φυλών Σπάνιελς αναγνωρίστηκε όμως ως φυλή το 1902 στη Μ. Βρετανία και το 1932 στην Αμερική. Ο σκύλος της Αγγλικής Σπρίγγερ Σπάνιελ είναι μεσαίου μεγέθους (μέσο ύψος 50 εκ και μέσο σωματικό βάρος 22-24 Kg). Έχει παρόμοια αυτιά, ουρά και τρίχωμα με εκείνα του Αγγλικού Κόκερ Σπάνιελ.
Η κυνηγετική ικανότητα αυτού του Σπάνιελ έχει διασωθεί μέχρι σήμερα. Είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Αμερική ως κυνηγόσκυλο για φασιανούς, δηλαδή για πουλιά που όταν διώκονται, αυτά προτιμούν να τρέχουν μπροστά στον κυνηγό και να μη σηκώνονται. Ένα κυνηγόσκυλο Πόιντερ θα διέκοπτε ("έσπαζε" στη γλώσσα των κυνηγών) κάθε τόσο τη "φέρμα" του, ενώ αυτό το Σπάνιελ τρέχει συνεχώς πίσω από τους φασιανούς, πιέζοντας τους να σηκωθούν.
Το Αγγλικό Σπρίγγερ Σπάνιελ δεν πρέπει να συγχέεται με το Σπρίγγερ Σπάνιελ Ουαλλίας ή Κόκερ Ουαλλίας, που είναι κοντότερο και με μακρύτερο σώμα και ρύγχος από ό,τι το Αγγλικό το τρίχωμα του έχει χρώμα λευκό με κόκκινες κηλίδες.
Τέλος, από τα πολλά Σπάνιελς που υπάρ-χουν αξίζει να αναφερθεί μια ακόμη φυλή, η ΣάσσεξΣπάνιελ (Sussex Spaniel). Ο μικρόσωμος αυτός κυνηγετικός σκύλος έχει δύο ιδιαιτερότητες σε σχέση με τα άλλα Σπάνιελς: 1) Το χρυσαφί χρώμα του και 2) το συχνό γάβγισμα του κατά τη διάρκεια του κυνηγιού αυτό πιθανώς να οφείλεται στο γεγονός ότι στον τόπο καταγωγής του (Σάσσεξ Αγγλίας) υπήρχε πολύ "πυκνό", με αποτέλεσμα το γάβγισμα να βοηθά τον κυνηγό στον εντοπισμό του σκύλου.
- Γερμανικός βραχύτριχος δείκτης ή Κούρτσχαρ (German Short - Haired Pointer ή Kurzhaar)
Η σχετικά νέα αυτή φυλή κατάγεται από τπ Γερμανία και για τη δημιουργία της χρησιμοποιήθηκαν σκύλοι Αγγλικού και Ισπανικού δείκτη, Μπλάντχαουντ (σε αυτούς οφείλεται η αναπτυγμένη κυνηγετική ικανότητα), Φόξχαουντ (σε αυτούς οφείλεται η μεγάλη αντοχή) και Πουντλ (σε αυτούς οφείλεται η μεγάλη εξυπνάδα). Μπορεί να φαίνεται περίεργη η ανάμειξη τόσο πολλών φυλών, στη Γερμανία όμως κυνηγούν σε κυνηγετικά "πάρκα", όπου υπάρχουν πολλών ειδών θηράματα (φτερωτά και τριχωτά) και έτσι είναι δυνατό το κυνήγι του αγριόχοιρου, του λαγού ή του φασιανού, στον ίδιο χώρο. Η ανάγκη ενός κυνηγόσκυλου που να μπορεί ταυτόχρονα να "φερμάρει", να βρίσκει και μεταφέρει το θήραμα ακόμη και μέσα στο νερό, να ιχνηλατεί διάφορα είδη θηραμάτων και να εκπαιδεύεται εύκολα, οδήγησε στη δημιουργία αυτής της φυλής.
Ο σκύλος της φυλής αυτής είναι μεγαλόσωμος (ύψος 58-63 εκ. τα αρσενικά και 53-58 εκ. τα θηλυκά και μέσο σωματικό βάρος 25-32 Kg). Έχει μεσαίου μεγέθους αυτιά, που κρέμονται στα πλάγια του κεφαλιού και έχουν στρογγυλεμένες άκρες και ρύγχος όχι πολύ μακρύ, σχεδόν τετράγωνο σε πλάγια όψη. Η ουρά του πρέπει να κόβεται, όχι όμως πάρα πολύ (περίπου στο 1/3 του όλου μήκους της). Το κοντό και μέτρια σκληρό τρίχωμα, του παρέχει προστασία στο "πυκνό" και το νερό. Ο χρωματισμός του τριχώματος του είναι λευκός με πιτσιλιές και μεγάλες κηλίδες καστανού χρώματος ή όλος καστανός.
Χρησιμοποιείται ως κυνηγόσκυλο, ιδιαίτερα στη Γερμανία, όπου είναι πολύ δημοφιλές, για την εξίσου καλή "φέρμα" και θηραματοφορία του.
- Γερμανικός σκληρότριχος δείκτης ή Ντράτχαρ (German Wire - Haired Pointer ή Drahthaar)
Πατρίδα της είναι η Γερμανία και προ-έρχεται από διασταύρωση σκύλων Γερμανικού και Αγγλικού δείκτη, σκληρότριχου Γκριφφόν, Μπλάντχαουντ και Ερντέιλ Τερριέ. Η συμμετοχή σκύλων με τόσο διαφορετικό τρίχωμα έχει ως αποτέλεσμα τη γέννηση στην ίδια τοκετοομάδα ορισμένων κουταβιών, τα οποία δεν έχουν το τρίχωμα που καθορίζεται από το σταθερό τύπο της φυλής.
Ο σκύλος Ντράτχαρ είναι μεγαλόσωμος (ύψος 60-67 εκ. τα αρσενικά και 56-62 εκ. τα θηλυκά και μέσο σωματικό βάρος 27-32 Kg).Έχει μεσαίου μεγέθους αυτιά, που κρέμονται στα πλάγια του κεφαλιού και ρύγχος μακρύ, σχεδόν τετράγωνο σε πλάγια όψη. Η ουρά του πρέπει να κόβεται, όχι όμως πάρα πολύ. Το τρίχωμα του είναι πολύ σκληρό, "συρμάτινο" (draht = σύρμα στη γερμανική), πυκνό, μακρύτερο από εκείνο του Κούρτσχαρ, ελαφρό, ανορθωμένο (όχι σε επαφή με το σώμα) και κυματιστό. Είναι ιδιαίτερα μακρύ και σκληρό πάνω από τα μάτια (δασύτριχα φρύδια) και γύρω από το ρύγχος (γένια και μουστάκια). Ο χρωματισμός του είναι γκρίζος με καστανές πιτσιλιές, όχι σαφώς διαγραμμένες, ή όλος καστανός (στις διάφορες αποχρώσεις του, από πολύ ανοικτό ως πολύ σκούρο).
Χρησιμοποιείται ως κυνηγόσκυλο. Επίσης, λόγω του ευερέθιστου χαρακτήρα του χρησιμοποιείται και ως φύλακας, πράγμα σπάνιο για κυνηγόσκυλο "φέρμας", όπως προαναφέρθηκε.
- Δείκτης της Βεϊμάρης ή Βεϊμαράνερ (Weimaraner)
Η φυλή αυτή έχει πατρίδα τη Γερμανία. Δημιουργήθηκε πριν 160 περίπου χρόνια από Ευγενείς της αυλής της Βεϊμάρης, οι οποίοι ήθελαν να κρατήσουν τον όμορφο αυτό κυνηγετικό σκύλο μέσα στα γερμανικά σύνορα και στα χέρια μόνο των Ευγενών. Αν κάποιος άνθρωπος κατώτερος κοινωνικά είχε στην κατοχή του το σκύλο αυτό τιμωρούνταν. Αργότερα, λίγα χρόνια μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, εισήχθηκε στην Αμερική και ήταν ένας σκύλος για λίγους. Ο κάτοχος του έπρεπε να δηλώσει ένορκα ότι δε θα τον διασταυρώσει με σκύλο άλλης φυλής. Βέβαια τα πράγματα άλλαξαν με την πάροδο του χρόνου.
Ο σκύλος της φυλής αυτής είναι ένας μεγαλόσωμος κυνηγετικός σκύλος "φέρμας" (ύψος 61-69 εκ. τα αρσενικά και 56-64 εκ. τα θηλυκά σωματικό βάρος 32-38 Kg τα αρσενικά και 22-30 Kg τα θηλυκά), με μυώδη και συμμετρική σωματική διάπλαση. Έχει μεσαίου μεγέθους αυτιά, που εκφύονται αρκετά ψηλά στο κεφάλι και μακρύ ρύγχος. Η ουρά του κόβεται στο 1/3 του όλου μήκους της. Το τρίχωμα του είναι κοντό και σκληρό, με χρωματισμό γκρι ασημί ή γκρι ποντίκι. Τα μάτια του είναι γκριζογάλανα ή κίτρινα κεχριμπαρένια.
Έχει παρόμοια με το σκύλο Κούρτσχαρ και Ντράτχαρ κυνηγετικά προσόντα και δύο κοινά με αυτούς μειονεκτήματα: 1) Κρατά υπερβολικά σφιχτά το θήραμα στο στόμα και 2) δεν αναπτύσσει μεγάλη ταχύτητα στο τρέξιμο, δηλαδή είναι κάπως βαρύ κυνηγόσκυλο.
- Ουγγρικός δείκτης ή Βίζλα (Vizla)
Ο σκύλος της φυλής Βίζλα είναι το εθνικό κυνηγόσκυλο της Ουγγαρίας. Είναι μεγαλόσωμος (ύψος 56-64 εκ. τα αρσενικά και 53-59 εκ. τα θηλυκά και μέσο σωματικό βάρος 22-28 Kg), με μυώδη σωματική διάπλαση. Τα αυτιά του είναι αρκετά μακριά και κρέμονται στα πλάγια του κεφαλιού. Η ουρά του κόβεται στο 1/3 του όλου μήκους της. Έχει τρίχωμα κοντό, μέτρια σκληρό, χρώματος χρυσαφί. Υπάρχει και ο Ουγγρικός δείκτης με πολύ σκληρό τρίχωμα.
Έχει παρόμοια κυνηγετική ικανότητα με το σκύλο Κούρτσχαρ. Χαρακτηρίζεται από πειθαρχία και αφοσίωση.
Εκτός από τα κυνηγόσκυλα "φέρμας" που προαναφέρθηκαν υπάρχουν και άλλα λιγότερο γνωστά, όπως: 1) Το Κλάμπερ Σπάνιελ (με μεγάλη κυνηγετική ικανότητα), 2) το Ιρλανδικό Γουότερ Σπάνιελ (με πολύ σγουρό τρίχωμα), 3) το Γκριφφόν (σκληρότριχο γαλλικό κυνηγόσκυλο), 4) ο Γερμανικός μακρότριχος δείκτης, 5) ο Δείκτης ή Σπάνιελ του Μύνστερλαντ (υπάρχει ο μικρόσωμος, με χρωματισμό τριχώματος λευκό με καστανές περιοχές, βούλες και πιτσιλιές και ο μεγαλόσωμος, με χρωματισμό λευκό με μαύρες περιοχές, βούλες και πιτσιλιές) κ.ά.
Πηγή : viozois.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου